Αρρωστημένο Πάθος VS Αληθινής Αγάπης της Τζένης Κοσμίδου

Έχεις ζήσει έναν μεγάλο έρωτα που σε οδήγησε στο χείλος της αβύσσου;  Έδωσες πολλά και πήρες ελάχιστα ή και τίποτα και τώρα καιρό μετά που οι πληγές μοιάζουν επιφανειακά να έχουν κλείσει, αναρωτιέσαι αν άξιζε το κόπο; Δεν υπάρχει άνθρωπος που αν τον ρωτήσεις δε θα έχει να σου πει μια ιστορία, για έναν μεγάλο ανεκπλήρωτο ή μετ’ εμποδίων έρωτα που τον στιγμάτισε. Ένα έρωτα που για χάρη του έφτασε στο χείλος της καταστροφής, έδωσε τα πάντα και σε αντάλλαγμα πήρε ελάχιστα ή και τίποτα.

Με το τέλος μιας τέτοιας ιστορίας το σίγουρο είναι πως ο πρωταγωνιστής έχει μια αίσθηση πικρίας στα χείλη και ένα μόνιμο ερωτηματικό που θα αναδύεται από μέσα του κάθε φορά που θα αναμοχλεύει στο νου του αυτή τη περίοδο της ζωής του. Άξιζε το κόπο να δώσει τόσα πολλά; Άξιζε να υποφέρει τόσο; Το σίγουρο είναι πως στα μάτια του, το άλλοτε αντικείμενο του πόθου, θα φαντάζει πολύ κατώτερο των περιστάσεων και των προσδοκιών του.

Οι ιστορίες αυτές χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Τους ανεκπλήρωτους έρωτες που αποτέλεσαν μόνο κατά το ήμισυ τελειωμένη υπόθεση, αφού παρότι ο ένας ήθελε πολύ και έδωσε τα πάντα στη προσπάθεια του να κερδίσει τον άλλον, ο άλλος δεν ένιωσε τίποτα και ο έρωτας έμεινε στη σφαίρα της φαντασίας του πρώτου. (Τα λεγόμενα απωθημένα, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε κανέναν να νιώσει.)

Στους έρωτες μετ εμποδίων που ο έτερος ανταποκρίθηκε αλλά οι καταστάσεις ήταν τέτοιες που οι λίγες στιγμές ευτυχίας πληρωνόταν με άπειρες στιγμές ανασφάλειας, δυστυχίας και δυσκολιών πάσης φύσης ( σε αυτή τη κατηγορία εντάσσονται κυρίως οι σχέσεις με δεσμευμένους ή ανθρώπους με πλήθος υποχρεώσεων) .

Τέλος η τρίτη και απογοητευτική κατηγορία όπου ο έτερος ανταποκρίθηκε, η σχέση έγινε και το πέρασμα του χρόνου, η φθορά και η συνήθεια τον απομυθοποίησαν στα μάτια μας τόσο, που στο τέλος φτάσαμε να μισούμε τον άνθρωπο που κάποτε κυριολεκτικά είχαμε λατρέψει και το τραγικότερο όλων ήταν ότι αυτός δεν έκανε τίποτα πέρα από το να είναι ο εαυτός του χωρίς ψέματα και υποκρισίες.

Δικαιολογημένα λοιπόν κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι μόνο τα «λάθος» άτομα είναι σε θέση να εγείρουν τόσο μεγάλα και απόλυτα πάθη. Λάθος.  Μονάχα εμείς οι ίδιοι μπορούμε να δημιουργήσουμε τέτοιες ιστορίες και να φέρουμε σε τόσο δυσμενή θέση τον εαυτό μας. Ο έτερος βρίσκεται εκεί ως μια απλή υπενθύμιση – δικαιολογία η οποία εξυπηρετεί το σενάριο το οποίο εμείς οι ίδιοι γράψαμε, σκηνοθετήσαμε και τον χρίσαμε πρωταγωνιστή.

Σίγουρα αρκετοί θα βιαστούν να διαφωνήσουν λέγοντας πως κανείς δε θα διάλεγε ηθελημένα να πονά και να υποφέρει. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Λίγο τα πρότυπα που υπόγειά μας περνά από τα μικρά μας χρόνια η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, που το έχουν σε κακό να προβάλουν μια νορμάλ ιστορία αγάπης, γιατί δε θα κάνει νούμερα ή εισιτήρια αντίστοιχα και μας έχουν φλομώσει στα τρίγωνα, τα ανεκπλήρωτα και τα δύσκολα τόσο, που μια κανονική σχέση μας φαντάζει βαρετή και άνευ ουσίας και πάθους. Λίγο το ελληνικό πεντάγραμμο που στη πλειονότητα του εξυμνεί τις ίδιες ιστορίες αφού εννιά στα δέκα τραγούδια εξυμνούν τη δύσκολη η ανεκπλήρωτη «καψούρα», λίγο και η φύση του κυνηγού που κρύβουμε μέσα μας και μας κάνει να θέλουμε αυτό που δε μπορούμε να έχουμε, μας οδηγούν σε αυτές τις ιστορίες. Μας μετατρέπουν σε θύτες και θύματα του ίδιου μας του εαυτού και του εκάστοτε αγαπημένου.

Μη νομίζεται ότι το αντικείμενο του πόθου σας που με το πέρας της ιστορίας τόσο εύκολα δαιμονοποιήτε και μετατρέπετε σε αποδιοπομπαίο τράγο ο οποίος ευθύνεται για όλα σας τα δεινά έχει περάσει λίγα μαζί σας.

Στη πρώτη κατηγορία έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που με το ζόρι προσπαθεί να του επιβάλει τα συναισθήματα και τον εαυτό του. Γιατί μπορεί εσύ να θες καλή μου φίλη αλλά το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να αποχτήσεις αυτό που θες, δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει την ανταπόκριση του άλλου γιατί τα αισθήματα ούτε απαιτούνται, ούτε κερδίζονται με δωροδοκίες και σίγουρα δεν εκβιάζονται. Σκεφτήκατε πόσο δυσάρεστο και ενοχλητικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο για τον αποδέκτη του πάθους σας που δικαίωμα του να μην το θέλει;

Στη δεύτερη κατηγορία τις λεγόμενες σχέσεις μετ’ εμποδίων συνήθως έχετε να κάνετε με ανθρώπους ήδη δεσμευμένους ή με πλήθος άλλων υποχρεώσεων. Εδώ και αν κυριαρχεί η δαιμονοποίηση του συντρόφου ο οποίος συχνά χαρακτηρίζεται ξεδιάντροπος, παρτακιας και πλήθος άλλων καθόλου ευγενικών κοσμητικών επιθέτων γιατί τα θέλει όλα δικά του. Εσύ όμως καλή μου όταν πήγαινες και έμπλεκες με αυτόν τον άνθρωπο ξέροντας ήδη, ότι είναι δεσμευμένος και δημιουργούσες εις γνώση σου παράλληλη σχέση, δε γνώριζες που έμπλεκες; Τώρα γιατί παραπονιέσαι για το περιορισμένο χρόνο και ενδιαφέρον που μπορεί να σου διαθέσει; Δεν σου κρύφτηκε. Ήξερες ότι θα είσαι το τρίτο πρόσωπο, όσο για τη συνήθη δικαιολογία «Μου είχε πει ότι θα χωρίσει» πραγματικά τείνει να χαρακτηριστεί αστεία. Αποτελεί πλέον μια μυστική συμφωνία ένα ψέμα που λέγεται από τον μεν γιατί ξέρει ότι ο δε θέλε να το ακούσει και θα κάνει ότι το πιστεύει για να εξυγιάνει τις τύψεις του και να κλείσει πιο εύκολα τα μάτια στην πραγματικότητα. Όποιος θέλει πραγματικά να χωρίσει, χωρίζει χωρίς να έχει ανάγκη να βρει πρώτα μια παράλληλη σχέση, να τη δοκιμάσει και να σιγουρευτεί ότι θα κρατήσει, σαν μαϊμουδάκι που για να αφήσει το ένα κλαρί πρέπει πρώτα να πιαστεί καλά από ένα άλλο. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να το κάνουν αυτό, με μαθηματική ακρίβεια θα το ξανακάνουν, οπότε μην εντυπωσιαστείς αν σε περίπτωση που καταφέρεις από τρίτο πρόσωπο στη ζωή του να χωρίσει και να γίνεις ο επίσημος δεσμός, σύντομα ανακαλύψεις ότι υπάρχει άλλο τρίτο πρόσωπο που έχει πάρει το προηγούμενο ρόλο σου. Άλλωστε βαθιά μέσα σου το ήξερες αφού το έκανε μια φορά κάποια στιγμή θα το ξαναέκανε οπότε προς τη τα κλάματα και ο αλληλοσπαραγμός;

Στη περίπτωση που δεν είσαι το τρίτο πρόσωπο, αλλά έχει μπλέξει με έναν άνθρωπο με πλήθος άλλον υποχρεώσεων είτε επαγγελματικών είτε κοινωνικών, ο οποίος σου έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή το πρόγραμμα της ζωής του και πως αν θέλεις να είσαι μέρος αυτής θα στριμωχτείς σε αυτή γιατί δε μπορεί να το αλλάξει αλλιώς καλύτερά να μη ξεκινήσετε καθόλου και εσύ τα δέχτηκες όλα με στωικότητα και μεγαλοψυχία, γιατί σου αρκούσε τότε και μια γωνίτσα στη ζωή του από το να μην τον έχεις καθόλου. Τώρα γιατί παραπονιέσαι ότι σου δίνει ψίχουλα προσοχής και δεν έχει χρόνο για σένα; Ποιος από τους δύο σας είναι ο κακός; Αυτός που ναι μεν κάνει όσα τον κατηγορείς, αλλά σου τα είχε εξηγήσει από την αρχή ή εσύ που ενώ αρχικά έλεγες ναι σε όλα μόλις ένιωσες ότι ισχυροποίησες τη θέση σου στη ζωή του άρχισες να ζητάς τα ακριβώς αντίθετα;

Τέλος η Τρίτη κατηγορία είναι και η πιο λυπηρή. Αληθινά απογοητευτική όπως ανέφερα και νωρίτερα. Είναι αυτοί οι μεγάλοι έρωτες – απωθημένα που βρήκαν ανταπόκριση και έγιναν αληθινές σχέσεις. Χαρακτηρίζω τη κατηγορία έτσι γιατί μόλις πατήθηκε η απάτητη κορφή ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τη σχέση. Στη πορεία του χρόνου ήρθε η φθορά και η ρουτίνα και απομυθοποίησαν το άλλοτε αντικείμενο του πόθου σας, δείχνοντας σας ότι δεν είχατε ερωτευτεί αυτό που ήταν, αλλά ένα πλάσμα που είχατε φτιάξει στη φαντασία σας και απλά του είχατε δώσει τη μορφή του.

Σαν να μην έφτανε λοιπόν ότι κατ’ ουσία εσείς ξεγελάσατε το σύντροφο σας, γιατί του δείξετε συναισθήματα που προοριζόταν για κάποιον άλλο και εκείνος τα πίστεψε, σας εμπιστεύτηκε και προχώρησε σε δεσμό μαζί σας, φτάνετε να τον μισείτε και να τον κατηγορείται ότι φάνηκε μικρός και δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών σας ενώ κατ’ ουσία αυτός δεν έφταιξε ποτέ. Αυτή που έφταιξε ήταν η φαντασία σας. Η δική σας εσωτερική ανάγκη να ζήσετε το μεγάλο «άρρωστο πάθος» για το οποίο τόσα ακούγατε από τα μικρά σας. Η αδυναμία σας να καταλάβετε ότι ο μόνος τρόπος να μείνει αναλλοίωτο ένα τέτοιο πάθος είναι αν έχει ημερομηνία λήξης ή αν το βλέπετε ως αποτέλεσμα κάποιας εικαστικής τέχνης.

Οι σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο δεν είναι οι άρρωστες, οι  παθιασμένες σε τέτοιο βαθμό που φτάνουν τον  άλλο στα όρια της αντοχής αν όχι της παράνοιας. Είναι οι άλλες. Οι ήρεμες, οι θετικές. Αυτές που δεν κάνουν νούμερα στη τηλεόραση, δε φέρνουν εισιτήρια στο κινηματογράφο, δε πουλούν cd στη δισκογραφία, αλλά αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και σου χαρίζουν ένα έτερο εγώ, έναν συνοδοιπόρο που θα είναι πάντα δίπλα σου για να μοιράζεστε συναισθήματα και στιγμές στο δύσκολο ταξίδι της ζωής.

Σκεφτείτε λοιπόν. Τι από τα δύο είναι σημαντικότερο για εσάς; Τι σχέση θέλετε να δημιουργήσετε και κάντε την επιλογή σας, έχοντας όμως ξεκάθαρα στο μυαλό σας, ότι εσείς είστε ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης της ιστορίας σας. Στο χέρι σας λοιπόν βρίσκεται σε πιο είδος θα ανήκει και ποιον θα επιλέξετε για συμπρωταγωνιστή.

Τζένη Κοσμίδου